برداشتی از سوره فیل
در بیابان گل بود،
چشمه ای از یک دور،
سایه ی زیبایی،
هدیه ای در دل نور.
یک سبد تنهایی،
در درون یک خار،
کینه ای می پاشید،
روی گلدان یار.
گل ولی زیباتر،
کینه ها را می شست،
آسمانی پرواز،
خارها را می کشت.
خارها خرد و خمیر،
در پس مشتی سنگ،
زار و گریان گشتند،
از هیاهوی جنگ.
باز هم گل ماند و ،
در جهان شد زیبا،
در پس این قصه،
حکمتی شد پیدا.
شاعر : نسترن صمدپور
دفتر آیه های عشق