گُل ِ امید، تویی.
ماه شب تار ، تویی.
تو همان وعده ی خورشید،
همان یار ، تویی.
تو طلوعی،
نفس ِ صبح،
ز ِ انفاس تو است.
مرکز ِ کل ِ جهان،
کعبه ی بیدار ، تویی.
بی دل و گمشده و خسته،
ندارد فرقی.
همه را در همه جا،
یار و خریدار ، تویی.
بر غریبان، تو پناهی،
تکیه گاه ِ عاشقان.
همدم ِ هر نفسی،
مرهم ِ بیمار ، تویی.
مغرب و مشرقْ ، تو،
قبله نمای ِ دلْ ، تو،
نقطه ی ِ عطف ِ وجود،
سنجش و معیار ، تویی.
از ازل تا به ابد،
عشق فقط نام تو و،
بر همه عالمیان،
آن مه ِ دلدار ، تویی.
شاعر:
نسترن صمدپور
مجله ارم بلاگ